Rozdział I

Sobota.

Obudził mnie dźwięk telefonu. Niechętnie otworzyłam oczy i wyłączyłam budzik. Spojrzałam na godzinę. 7.30. Fakt, faktem, w szkole mam być dopiero o 9, ale zanim uda mi się zebrać z łóżka..
Kiedy jednak mi się to udało, otworzyłam szafę i wyciągnęłam z niej czarną sukienkę.
- Za jakie grzechy - jęknęłam, przyglądając się jej.
Niby jestem dziewczyną, ale nienawidzę chodzić w sukienkach i spódniczkach. Wszystko przez to jak wyglądam.. Westchnęłam lekko i zamknęłam się w łazience, gdzie wzięłam szybki prysznic, wyprostowałam włosy, pomalowałam się delikatnie i ubrałam. Z obrzydzeniem patrzyłam na swoje odbicie w lustrze. Pokiwałam zrezygnowana głową i weszłam do kuchni. Wypiłam szybko kawę, umyłam zęby i chwilę później szłam już w stronę szkoły.
- Zabiję - rzuciłam w stronę Darii - miałaś założyć sukienkę.
- Oj tam - wywróciła oczami.
Przywitałam się z resztą znajomych i zeszłam do szatni, gdzie zostawiłam rzeczy. Weszliśmy na kuchnię, gdzie czekała na nas nauczycielka.
Razem z Darią poszyłyśmy na stołówkę przygotować wszystko, a reszta zajęła się gotowaniem obiadu.
Jako kelnerki nie miałyśmy zbyt dużo do zrobienia, więc niecałą godzinę później wszystko było już gotowe.
- A tak właściwie, dla kogo gotujemy ten obiad? - wypaliła nagle Angelika.
- U nas na hali są zawody w siatkówkę. Koło 12 na obiad przyjdzie pierwsza grupa siatkarzy, koło 14 druga. Wszystko zależy od tego, ile będą trwały mecze.
- Siatkarze? - Kamil otworzył szerzej oczy.
- Nie napalaj się tak. To tylko druga liga - zaśmiała się Dziura.
- Szkoda - westchnął.
- Dobra dziewczyny, jak chcecie to idźcie na halę czy coś. Jak na razie nie macie nic do zrobienia, więc możecie sobie na to pozwolić.
Takim oto sposobem, stoimy sobie z Darią na balkonie i przyglądamy się grającym dwumetrowcom. Kiedy spostrzegłyśmy, że jest już prawie 12 postanowiłyśmy wrócić na kuchnię. Kiedy wychodziłyśmy z hali, mijałyśmy się z tomaszowską Lechią. Przywitałam się z kolegą, który tam gra. Pogratulowałam zwycięstwa nad drużyną z Krakowa i dogoniłam Darię.
- No, ale mówię ci. Oni są conajmniej dwa razytacy jak ty - zaśmiała się, kiedy wchodziliśmy na kuchnię.
- W to nie wątpię - wywróciłam oczami.
- Nie przejmuj się, jak usiądą to uda ci się spojrzeć im w oczy - zaśmiała się nauczycielka.

Tak jak zapowiedzieli, pierwsza grupa przyszła chwilę po 12. Nawet się nie obejrzałyśmy, kiedy była 14 i na stołówce pojawiła się druga grupa. Westchnęłam lekko i wyniosłam pierwszą wazę zupy.
Wiedziałam, że rzucają głupie komentarze na temet mojego wyglądu. Starałam się jednak nie pokazywać tego. Kiedy wynosiłam kolejną wazę, zderzyłam się z którymś z tych wielkoludów. Przewróciłam się.
- Patrz jak łazisz pokrako! - warknął na mnie.
- O kurwa, aż się podłoga zatrzęsła - rzucił któryś. W moich oczach pojawiły się łzy.
- Zostaw ją - przed sobą zobaczyłam wystawioną rękę. Spojrzałam na niego przez łzy. Podniosłam się o własnych siłach, nie korzystając z jego pomocy i wybiegłam ze stołówki.
- Czy ty wiesz, kogo właśnie odtrąciłaś? - Kamil patrzył na mnie zdezorientowany.
- Jakoś nie bardzo mnie to obchodzi - rzuciłam, kierując się do szatni.
- Jak można olać Włodarczyka? - to ostatnie, co usłyszałam przed wejściem do szatni.
Usiadłam w rogu, podciągnęłam nogi pod brodę i zaczęłam analizować to, co wydarzyło się przed chwilą. Po jakimś czasie spojrzałam na zegarek. Było przed 16. Zaraz będą się schodzić pozostali, więc zgarnęłam swoje rzeczy i wycierając policzki, skierowałam się do wyjścia ze szkoły. Po drodze zahaczyłam jeszcze o łazienkę. Spojrzałam na swoje odbicie.
- Zajebiście - wyszeptałam. Przemyłam twarz zimną wodą, wytarłam rozmazany tusz i wyszłam ze szkoły.
- Poczekaj - doszedł do mnie czyjś głos. Odwróciałam się.
- Nie mam ochoty na kolejne komentarze na mój temat.
Dość żwawym krokiem ruszyłam w stronę bramy szkoły.
- Nie chce się z ciebie wyśmiewać tak jak tamci - złapał mnie za ramię - chciałem tylko przeprosić.
- Ty akurat nie masz za co - spojrzałam mu w oczy, co było trudne przy moim wzroście.
- Jutro też będą mecze. Przyjdziesz? - uśmiechnął się.
- Żebym znowu się nasłuchała, jaka to nie jestem? Nie dziękuję, nie skorzystam - wyrwałam się z jego uścisku i ruszyłam przed siebie.
- Tutaj masz mój numer. Jeśli chciałabyś się spotkać albo po prostu porozmawiać, dzwoń, pisz - nie dawał za wygraną. Wcisnął mi do ręki kawałek kartki. Schowałam kartkę do torebki i bez słowa odeszłam.
- Do zobaczenia jutro - krzyknął za mną.
- Uważaj, bo przyjdę - mruknęłam pod nosem.
Kiedy upewniłam się, że jestem poza zasięgiem jego wzroku, ostrożnie wyjęłam karteczkę z numerem telefonu. Pokręciłam ze śmiechem głową, wyjęłam telefon i wystukałam treść sms`a.

 

Od której jutro są te zawody?

 

Odpowiedź przyszła zaskakująco szybko.

 



Widzimy się o 9 przed halą ;)

 

Lepsze to, niż bezczynne siedzenie w domu, prawda?

 

~*~

 

No to startujemy ;)

Mam nadzieję, że zaciekawiłam Was choć troszkę :D

Gdyby kiedykolwiek podkusiło Was, siedzieć na betonie lub ziemi, to zdecydowanie ODRADZAM!

Od lipca męczę się z zapaleniem jajników -.-

boli jak cholera, więc nie życzę tego nawet najgorszemu wrogowi.. ;x 



Prolog

W zasadzie od małego różniłam się od innych. O wiele niższa od rówieśników, bardziej chorowita. Na samym początku lekarze bagatelizowali to wszystko. Taka jej natura. Jak przyjdzie czas to urośnie - mówili. Problem tkwi w tym, że się to nie potwierdzało. Pewnego dnia, mama zabrała mnie do łodzkiej Matki Polki na badania. Okazało się, że moje przysadka mózgowa nie produkuje wystarczającej ilości somatotropiny. W ten oto sposób, będąc w podstawówce, zaczęłam szprycować się hormonem wzrostu. Codzienne zastrzyki, wizyty kontrolne co 3 miesiące. Można powiedzieć, że wszystko szło w dobrym kierunku. Szkoda tylko, że zamiast w górę, rosłam też w szerz jak to się mówi.
Teraz, mając 18 lat wszystko jest w porządku. Jakiś czas temu przestałam brać leki. Co prawda, nie urosłam zaskakująco dużo, bo mam tylko 160 cm wzrostu, aczkolwiek dobre i to.
Uczę się w tomaszowskim technikum gastronomicznym. Jestem w 3 klasie, mam starszą siostrę, Karolinę.
Siedzę właśnie na technologii, czekając na produkty potrzebne do gotowania. W pewnym momencie w sali pojawia się nauczycielka od praktyk.
- Dobra, nie będę owijać w bawełnę. Potrzebuję 6 osób na sobotę. Musimy ugotować obiad na około 40 osób - spojrzała na nas wyczekująco.
Dyskretnie zerknęłam na koleżankę, siedzącą obok. Niepwnie podniosłyśmy ręce.
- Okej, zapiszcie się na listę, a ja pójdę jeszcze do drugiej grupy, bo widzę, że jest tu tylu chętnych, że zaraz dojdzie do rękoczynów - zaśmiała się.
Zapisałyśmy nazwiska na kartce.
- W zamian za to, że zgłosiłyście się na ochotnika, razem z pozostałymi osobami z tamtej grupy, przez 3 tygodnie nie musicie przychodzić na praktyki. Widzimy się w sobotę o 9 przy kuchni  - uśmiechnęła się do nas - a właśnie, zapomniałabym! - odwróciła się do nas, kiedy była już przy drzwiach - jako kelnerki musicie być ubrane na galowo - puściła nam oczko i opuściła salę.

~*~



Dzień dobry :D

Mówiłam, że tak szybko się ode mnie nie uwolnicie.. :D

Postanowiłam nadać Emilce dużo moich cech, upodobań itd, więc pisząc na początku o chorobie, doskonale zdaję sobie sprawę, na czym to dokładnie polega, ponieważ sama przez to przeszłam ;)

Zresztą, szkoła gastronomiczna też nie jest przypadkiem.

Pomysł na początek bloga z życia wzięty! :D

W mojej szkole ostatnio były zawody w siatkę i ekhem.. :D

Kto mi zabroni wykorzystać coś, co sama przeżyłam :D ?

Dobra, nieważne. Nie będę Was już męczyć ;)

Mam nadzieję, że znajdzie się chociaż kilka osób, które wytrzymają ze mną jeszcze troszkę ;)

Pozdrawiam serdecznie <3

A właśnie! Gdybyście były tak miłe i zapisały się do listy Informowanych byłabym niezmiernie wdzięczna ;p